Hemosenzitivnost oralnog područja

Abstract

Receptori čula ukusa su transmembranski proteini koji vezuju molekule i jone i daju osećaj za pet vrsta ukusa. Slani ukus potiče od kuhinjske soli, natrijum-hlorida. Kiseo ukus uzrokovan je kiselinama ili vodonikovim jonima. Supstance koje uzrokuju ukus slatkog su organska jedinjenja kao na primer šećeri, alkoholi, aldehidi, ketoni. Osećaj gorkog izazivaju organske supstance dugih lanaca koje sadrže azot i alkaloidi. Umami ukus pored glutamata izazivaju inozin-5-monofosfat i gvanilo-5-monofosfat. Kontakt ukusne supstance sa ukusnim dlačicama dovodi do delimičnog gubitka negativnog potencijala, odnosno do depolarizacije ukusne ćelije. Pad negativnog potencijala srazmeran je koncentraciji ukusne supstance. Kontakt sa ukusnim stimulusom u deliću sekunde izaziva maksimalno povećanje učestalosti impulsa u nervnom vlaknu, ali se u naredne dve sekunde javlja adaptacija. To znači da ukusni nerv odmah prenosi jak signal, a kasnije mnogo slabiji trajan signal, i to sve dok je ukusni pupoljak izložen stimulusu. Jezik je inervisan preko tri kranijalna nerva: chorde tympani grane nervusa facialisa (VII), glossopharyngeusa (IX) i vagusa (X). Ovi nervi nose informacije u nucleus tractus solitari, odakle informacije odlaze u više delove centralnog nervnog sistema. Iz nucleusa tractusa solitariusa polaze neuroni drugog reda do talamusa. Odatle polaze neuroni trećeg reda do postcentralne vijuge u parijetalnoj kori i ulaze u Silvijevu brazdu i operkuloinsularno područje kore mozga.