Uticaj težine vađenja gornjih molara na nastanak oroantralnih komunikacija

Abstract

Uvod: Oroantralna komunikacija (OAK) predstavlja komunikaciju između usne i sinusne šupljine. Najčešće nastaje prilikom vađenja gornjih bočnih zuba (molara), pri čemu je najučestaliji nastanak prilikom vađenja gornjeg prvog molara, premda najbliži odnos sa sinusom imaju gornji umnjak pa gornji drugi molar. Razlog tome je što gornji prvi molar prvi niče i samim tim je najpodložniji karijesu i nastanku komplikacija karijesa, što sledstveno vodi najčešćem vađenju ovog zuba. Brojni su uzroci nastanka oroantralne komunikacije u svakodnevnoj stomatološkoj praksi, Uzroci mogu biti anatomski (spušten sinus, pneumatizacija gornje vilice), patološki (prisutne patološke lezije u predelu vrha korenova) i jatrogeni (nepažljivo vađenje, neprimerena i nepravilna upotreba poluga, preduboka separacija korenova). Cilj rada: Cilj ove studije je bio ispitivanje uticaja težine vađenja gornjih molara na učestalost nastanka oroantralne komunikacije. Materijal i metode: Kliničkom studijom su obuhvaćena 43 pacijenta kod kojih je bila indikovana ekstrakcija gornjih molara. Vršeno je rutinsko vađenje zuba, a u slučajevima gde je bilo neophodno, rađena je separacija korenova i pristupalo se principima komplikovanog vađenja zuba. Rutinsko vađenje zuba je izvedeno u 23, a komplikovano u 20 slučajeva. Nakon vađenja zuba rađena je proba duvanja na nos (Valsalva test) kako bi se dijagnostikovalo eventualno postojanje oroantralne komunikacije. Rezultati: Nakon rutinskog vađenja zuba oroantralna komunikacija se javila u 2 slučaja, a nakon komplikovanog vađenja zuba u jednom slučaju. Nije pronađena značajna razlika u incidenci nastanka oroantralne komunikacije u zavisnosti od težine vađenja gornjih molara. Zaključak: Rezultati ove studije ukazuju da težina vađenja zuba ne utiče na incidencu nastanka oroantralne komunikacije nakon vađenja gornjih molara.