Primena antiseptika u terapiji parodontitisa

Abstract

Iako istorija traženja idealnog sredstva za održavanje oralne higijene traje više hiljada godina, do danas nije pronađeno sredstvo koje ima sve osobine koje jedan antiseptik treba da ispunjava. Kroz istoriju su naučnici probali da nađu idealnu formulu za antiseprično sredstvo, koristeći sastojke kao što su tela životinja, preko semenki anisa, pa sve do otrovnih hemijskih jedinjenja kao što je aresn. Pre otkrivanja hlorheksidina, za hemijsku kontrolu plaka koristila su se brojna sredstva koja su u svom sastavu sadržala enzime, soli metala, aminske alkohole, fenole i esencijalna ulja, kao i oksidna sredstva i sredstva kvaternernog amonijaka. Od oksidnih sredstava važno je spomenuti vodonik-peroksid koji najveću ulogu ima u supragingivalnoj kontroli dentalnog plaka, a od jedinjenja kvaternernog amonijaka cetilpiridinijum hlorid. Cetilpiridinijum hlorid je sredstvo koje se zbog svojih osobina često upoređivalo sa hlorheksidinom, međutim zbog kratkotrajog delovanja u usnoj duplji ono je prevaziđeno. Hlorheksidin je u savremenoj kliničkoj praksi sredstvo izbora u lečenju parodontitisa. I pored negativnih propratnih pojava koje prate upotrebu ovog antiseptka, njegovi terapijski efekti su veliki. Danas se on koristi u brojnim kliničkim slučajevima, kao što su preoperativna priprema i postoperativna nega, kod pacijenata sa intermaksilarnom imobilizacijom, oralnim infekcijama, kao i kod supragingivalne irigacije i proteznog stomatitisa. Hlorheksidin je jedini oralni antiseptik sa produženim antibakterijskim i antiplak efektom što ga za sada čini jedinstvenim na tržištu.