Comparative analysis of both stabilization appliance therapy and pharmacotherapy succses in temporomandibular disorder patients

Abstract

Pains that originate from the musculoskeletal structures of the masticatory system belong to sum of complaints that are included in a category of musculoskeletal disorders also known as tempororomandibular disorders (TMD). Pain is the most prominent TMD related symptom. Acute pain is associated with clinical condicions of intensive, rapid and severe pain onset combined with accompanying disturbances over a short time course. Chronic TMD related pain is defined as slowly developed and persistend symptom associated with psychologic, behavioral and psychosocial factors. There is significant relationship between chronic TMD related pain and depressive symptoms, similar to others musculoskeletal chronic pain patients. In a threatment of patients with TMD pain related symptoms there are several therapeutic modalites being used. Pharmacologic therapy can be effective adjunct in managing TMD pain related symptoms. Both occlusal apliance therapy and pharmacotherapy are customary in clinical practice and the most commonly used modalites in TMD pain reducing. The goal of this study is to assess the stabilization appliance therapy as a reliable procedure in reducing TMD related pain comparing with pharmacotherapy procedures. Using standarsided diagnostic protocol called Research Diagnostic Criteria for TMD (RDC/TMD) provided by Dworkin and LeResche a group of 44 patients with TMD related pain complains were singled out. After the chosen patients inlisted they were divided into three groups by random. The first group involved was subjected to stabilization appliance therapy in one month time duration. Two control groups were treated by Ibuprofen or Ibuprofen and Diazepam drug combination, respectively, in tree weeks time period. In order to evaluate effects both stabilization appliance and pharmacotherapy before and after proposed therapy we conducted measurements of intensity TMD related pain symptoms. For quantification of pain intensity prior to and after therapy both Visual Analogue Scale and digital pressure algometer were used. During the treatment serious side effect were not observed. In all three groups we achived notable pain reducing. There was no significally differenses in pain reducing sucsess between proposed modalites. Obtained results confirming the fact that occlisal stabilization appliance therapy to be valid therapeutic procedure in TMD pain reducing. Therefore, it should be recomended as useful and safe method in TMD pain therapy...

Bol koji potiče iz mišićno-skeletnih struktura mastikatornog sistema spada u grupu simptoma koji pripadaju kategoriji temporomandibularnih poremećaja ili temporomandibularnih disfunkcija (TMD). Bol u regiji lica, vilica i viličnih zglobova predstavlja najizraženiji i dominantan simptom temporomandibularnih disfunkcija i glavni razlog posete lekaru. Akutni bol je udružen sa kliničkom slikom intenzivnih, naglih i oštrih napada bolnih simptoma kombinovanih sa pratećim disfunkcijama, u kratkom vremenskom periodu. Bol hroničnog toka kod temporomandibularnih disfunkcija se definiše kao sporo napredujući i perzistentni simptom, udružen sa psihološkim faktorima, psihosocijalnim faktorima i faktorima bolnog ponašanja. Postoji značajna povezanost između hroničnog TMD bola i simptoma i znakova depresije, što je karakteristično i za hronične muskuloskeletne poremećaje izvan regije glave i vrata. Kontrola bola u pacijenata sa temporomandibularnim disfunkcijama obuhvata različite terapijske modalitete. Terapija lekovima predstavlja vid dopunske terapije u lečenju bolnih simptoma. Terapija stabilizacionim okluzalnim splintom i terapija lekovima su uobičajene procedure u svakodnevnoj kliničkoj praksi i najčešće se koriste u kontroli bola i redukciji simptoma i znakova temporomandibularnih disfunkcija. Cilj istraživanja je bio da se proceni efekat terapije stabilizacionim okluzalnim splintom kao procedure u kontroli bolnih simptoma TMD u poređenju sa efektom terapije lekovima. Koristeći standardni dijagnostički protokol (RDC/TMD) predložen od strane Dworkin-a i LeResche-a izdvojena je grupa od 44 pacijenta sa bolnim temporomandibularnim disfunkcijama. Pacijenti koji su uključeni u istraživanje su podeljeni u tri terapijske grupe slučajnim izborom. Prva grupa je podvrgnuta terapiji stabilizacionim okluzalnim splintom u vremenskom periodu od mesec dana. U dve kontrolne grupe je sprovedena terapija Ibuprofenom i kombinacijom Ibuprofena i Diazepama u periodu od tri nedelje. U cilju procene efekata terapije stabilizacionim okluzalnim splintom i terapije lekovima, pre i posle sprovedene terapije izvedena su merenja intenziteta bola. Kvantifikacija intenziteta bola izvršena je vizualnom analognom skalom (VAS) i digitalnim pritisnim algometrom. Tokom terapije nisu zabeleženi negativni sporedni efekti. U sve tri terapijske grupe postignuta je značajna redukcija intenziteta bolnih simptoma. Nisu zabeležene značajne razlike u uspešnosti redukcije bola između predloženih terapijskih modaliteta. Dobijeni rezultati potvrđuju da je terapija stabilizacionim okluzalnim splintom validna procedura u redukciji bola u pacijenata sa TMD. Zato se terapija stabilizacionim okluzalnim splintom može preporučiti kao pouzdan i bezbedan metod u kontroli bola orofacijalne regije muskuloskeletnog porekla...